സന്നിധാനത്തുപോലും ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ ശുചിമുറിയോ ലഭിക്കാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു; മകള്‍ക്കൊപ്പം സന്നിധാനത്തെത്തിയ ഒരു ഭക്തന്റെ അനുഭവക്കുറിപ്പ് ആരെയും ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്നത്

തിരുവനന്തപുരം: സന്നിധാനത്തുപോലും ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ ശുചിമുറിയോ ലഭിക്കാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു, മകള്‍ക്കൊപ്പം സന്നിധാനത്തെത്തിയ ഒരു ഭക്തന്റെ അനുഭവക്കുറിപ്പ് ആരെയും ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്നതാണ്. ജിതേഷ് അമ്പാടി എന്ന അയ്യപ്പഭക്തനാണ് താനും മകളും കഴിഞ്ഞ ദിവസം നേരിട്ട ദുരിതങ്ങള്‍ വ്യക്തമാക്കിക്കൊണ്ട് ഫെയ്‌സ്ബുക്കില്‍ കുറിപ്പിട്ടത്. വഴിയിലെവിടെയും ആവശ്യത്തിന് വെള്ളമോ ഭക്ഷണമോ ലഭിക്കാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. കൂടെയുള്ള കുട്ടിക്ക് പോലും ഒന്നും നല്‍കാനാകാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. മറ്റ് അയ്യപ്പന്മാരാണ് പലപ്പോഴും സഹായത്തിനെത്തിയിരുന്നത്. ഒരു ഘട്ടത്തില്‍ മകള്‍ തിരികെ പോകണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടതായി ജിതേഷ് പറയുന്നു.

ജിതേഷിന്റെ ഫെയ്സ്ബുക്ക് കുറിപ്പ്:

ഈ പോസ്റ്റ് പ്രെത്യേകിച്ചു മാളികപ്പുറം സ്വാമിമാര്‍ കൂടെയുള്ളവര്‍ക്കുള്ള ഒരു അനുഭവ കുറിപ്പാണു. അതിനനുസരിച്ചു പ്ലാന്‍ ചെയ്തു പോവുക.

രാവിലെ 03:15നു എടതിരിഞ്ഞിയിലെ വീട്ടില്‍ നിന്നും എരുമേലിയിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു. രാവിലെ 06:10നു എരുമേലി കേരളRTC സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ എത്തി. സാധാരണ സീസണ്‍ അല്ലാത്തത് കാരണം ഹോട്ടലുകളോ, ബസുകളോ ഇല്ല. സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ നിന്നും അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു ഏഴു മണിക്ക് റെഗുലര്‍ ഓടുന്ന ഒരു ബസ് ഉണ്ട്. അത് പാര്‍ക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നത് അടുത്തുള്ള ഗ്രൗണ്ടില്‍ ആണ്. അവിടെ പോയി നോക്കിയപ്പോഴേക്കും ഏകദേശം 36 സീറ്റുകള്‍ ഫില്‍ ആയി; സ്ത്രീകളുടെ സീറ്റില്‍ മാത്രം ആരുമില്ല. നിരഞ്ജന (മകള്‍) കൂടെയുള്ളത് കൊണ്ട് സീറ്റ് അവള്‍ക്കു കിട്ടുമെന്നുള്ള ആശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു. എരുമേലി പമ്പ ചെയിന്‍ സര്‍വീസ് (റെഗുലര്‍) ഉള്ള ബസ് ആയിരുന്നു.

ബസ് ഫുള്‍ ലോഡ് ആയിരുന്നു. ഏകദേശം 07:35നു പമ്പാവാലി (കണമല)യിലെത്തി. ഞാനും, നിരഞ്ജനയും മുന്‍ സീറ്റില്‍ ആയിരുന്നു ഇരുന്നിരുന്നത്. നോക്കിയപ്പോള്‍ ഏകദേശം 25 പോലീസുകാര്‍ വഴിയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. മുകളില്‍ നിന്നുള്ള ഉത്തരവ് പ്രകാരം ആരെയും പമ്പയിലേക്ക് വിടുന്നില്ല. ബസ് ജീവനക്കാര്‍ പറഞ്ഞു സാറെ ഇത് റെഗുലര്‍ ഡെയിലി ബസ് ആണ്. ആളുകള്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാകും. ഒരു രക്ഷയുമില്ല, മാത്രമല്ല അത് കേട്ട ഭാവം മേലുദ്യോഗസ്ഥനും ഇല്ല.

അവസാനം ബസിലുള്ളവരുടെ ക്ഷമ പോലീസുകാര്‍ പരീക്ഷിച്ചു. അടുത്ത ബസ് കൂടെ വന്നതോട് കൂടി പോലീസുകാരുടെ ക്ഷമയും നശിച്ചിരുന്നു. അങ്ങിനെ 08:30നു ശേഷം തീരുമാനം അറിയിക്കാം എന്ന് പോലീസുകാര്‍ പറഞ്ഞു. വിശപ്പിന്റെ വിളി അപ്പോഴേക്കും നന്നായി അറിഞ്ഞു തുടങ്ങി. ദൈവം സഹായിച്ചു ഒന്നും കിട്ടിയിരുന്നില്ല. ഇനി അഥവാ വലതും കഴിക്കാന്‍ പോയാല്‍, ബസ് എങ്ങാനും പോയല്ലോ? ആകെ പണി പാളും. അവസാനം കുറച്ചു നടന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കുമളി റോഡിലേക്ക് ഒരു വഴി കണ്ടു. അവിടെയാണെകില്‍ ഒരു ലൈന്‍ (ഏകദേശം) ഒരു കിലോമീറ്റര്‍ ക്യൂ. ചോദിച്ചപ്പോള്‍ വെളുപ്പിന് മൂന്നു മണിക്ക് വന്ന വണ്ടികളും വിട്ടിട്ടില്ല. ചുരുക്കം പറഞ്ഞാല്‍ രാജ്യത്തിന്റെ ബോര്‍ഡറില്‍ നില്‍ക്കുന്ന അവസ്ഥ. ഒരു വണ്ടിയും കടത്തി വിടരുതെന്ന് മുകളില്‍ നിന്നുള്ള ഉത്തരവ്. അവസാനം ഒരു നാല് പഴവും, ബിസ്‌കറ്റും വാങ്ങി ബസില്‍ കയറി ഇരുന്നു.

സമയം ഒന്‍പതു കഴിഞ്ഞു. അവസാനം പോലീസുകാരുടെ / മുകളില്‍ ഉള്ളവരുടെ മനസ് അലിഞ്ഞു. വണ്ടി കൊണ്ട് പൊക്കോളാന്‍ പറഞ്ഞു.

ഏകദേശം 09:30നു നിലക്കല്‍ ബെയ്സ് ക്യാമ്പില്‍ എത്തി. അവിടെ നില്‍ക്കുന്നു റോഡിനു വട്ടം വച്ച് പോലീസുകാരും, മീഡിയക്കാരും. വണ്ടി നിലക്കല്‍ പാര്‍ക്കിംഗ് ഗ്രൗണ്ടില്‍ കയറ്റാന്‍ പറഞ്ഞു. വണ്ടിയില്‍ ഉള്ളവരുടെ ക്ഷമ ഏകദേശം നശിച്ചിരുന്നു. കുറെ ആളുകള്‍ ബസില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങാന്‍ പറഞ്ഞ വശം ഏതോ ഒരു മേലുദ്യോഗസ്ഥന്‍ വന്നു. അപ്പോള്‍ യാത്രക്കാര്‍ ചോദിച്ചു സാറേ, ഒന്നര മണിക്കൂര്‍ അവിടെ പിടിച്ചിട്ടു. ഇവിടെ ഇനി എത്ര നേരം ആണ് ഇനി നിറുത്താന്‍പോകുന്നത്? ആ ചോദ്യം കഴിയുമ്പോഴേക്കും ഡോര്‍ വലിച്ചു ഒരു അടക്കലും, നിങ്ങളോട് ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടാല്‍ മതി; കൂടുതല്‍ വര്‍ത്തമാനം പറയണ്ട, വേണമെങ്കില്‍ പോയി കേസ് കൊടുക്കൂ എന്ന് പറഞ്ഞു. വളരെ നല്ല പെരുമാറ്റം ആയിരുന്നു ആ സാറിന്റെ. അങ്ങിനെ നിലക്കല്‍ പാര്‍ക്കിങ്ങില്‍ അടുത്ത പോസ്റ്റ് ആയി.

നിലയ്ക്കലില്‍ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങള്‍ ഒന്നുമില്ല, ഉള്ള ഒരു കടയിലാണെങ്കില്‍ ഒരു പൂരത്തിനുള്ള ആളുകളും, വായില്‍ തോന്നിയ വിലയും. ബസുകളുടെയും, വണ്ടികളുടെയും നിരകള്‍ കൂടി തുടങ്ങി. പല റാങ്കില്‍ ഉള്ള സാറുമാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ക്കും വ്യക്തമായ ധാരണകള്‍ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല (അല്ലെങ്കില്‍ അവര്‍ അങ്ങിനെയാണ്).

അവിടെ നിന്നും ഏകദേശം 11 മണിയോടെ വണ്ടികളുടെ നമ്പറുകള്‍ എല്ലാം ഒരു പോലീസുകാരന്‍ വന്നെഴുതാന്‍ തുടങ്ങി. പിന്നെ ക്യാമറ കൊണ്ടുള്ള ഫോട്ടോ എടുപ്പും. 11:05 നു വണ്ടികള്‍ ലൈന്‍ ആയി നിന്ന് ഓരോന്നായി ഇറങ്ങി തുടങ്ങി. കുറച്ചു ദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ നല്ല കട്ട ബ്ലോക്ക്. ഞങ്ങള്‍ യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന ബസ് ആണ് ആദ്യം വിട്ടിരുന്നതു.

ബസിനു മുന്‍പില്‍ മീഡിയക്കാരുടെ 4 വണ്ടികള്‍, അതിന്റെ മുന്‍പില്‍ പോലീസ് ബസ്. അതിനു മുന്‍പില്‍ പോലീസുകാരുടെ രണ്ടു ജീപ്പ്. നോക്കിയപ്പോള്‍ അയ്യപ്പ ഭക്തര്‍ റോഡിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നു(പ്രതിഷേധത്തില്‍). ചിലര്‍ പമ്പ വാലി മുതല്‍ നടന്നു തുടങ്ങി, ചിലര്‍ നിലയ്ക്കലില്‍ നിന്നും. ഏകദേശം മൂന്ന് കിലോമീറ്റര്‍ ബസ് ഫസ്റ്റ് ഗിയറില്‍ നിന്നും മാറ്റിയിട്ടില്ല. ബസ് ഓവര്‍ടേക്ക് ചെയ്യാന്‍ നോക്കിയാല്‍ പോലീസുകാരുടെ വക ചീത്ത പറയല്‍. അവസാനം റോഡില്‍ നിന്ന അയ്യപ്പ ഭക്തര്‍ ബസ് മാത്രം കടത്തി വിട്ടു.

ഞങ്ങളുടെ ബസ് ആണ് പമ്പയില്‍ ആദ്യമായി എത്തിയത്. ഒരു അമ്പതോളം പോലീസുകാരുടെ സ്വീകരണം. അതും ഫോട്ടോ എടുത്തു കൊണ്ട്. അത് കൂടാതെ മീഡിയക്കാരും. പമ്പയില്‍ എത്തിയതോടെ സകല ലോകവും മാറി. പമ്പ ക്ലീന്‍ ആയി വാഷ് ഔട്ട്. ഒന്നുമില്ല. കുളിക്കാന്‍ വളരെയധികം ബുദ്ധിമുട്ടാണ്, കക്കൂസുകളും, കടകളും ഒന്നും തന്നെയില്ല. നല്ല മണലാരണ്യം. ചുട്ടു പഴുക്കുന്ന വെയിലും. സമയം ഒരു മണിയായി. വിശന്നു തളര്‍ച്ച തുടങ്ങിയിരുന്നു. കഴിക്കാം എന്ന് വിചാരിച്ചാല്‍ ഒന്നുമില്ല, ഇനി അഥവാ കഴിച്ചാല്‍ ടോയ്ലറ്റ് ഇല്ല. അവസ്ഥ പറയുവാന്‍ പറ്റില്ല. എല്ലാവരും വളരെ അധികം തളര്‍ന്നിരുന്നു. പമ്പയില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ നീലിമല വഴി കയറി തുടങ്ങി. വഴിയില്‍ വെള്ളമില്ല, ടോയ്ലറ്റുകള്‍ ഇല്ല, കടകള്‍ ഇല്ല. ചൂട് കാരണം കാലു പൊളിയിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും നിരഞ്ജന പറഞ്ഞു അച്ഛാ എനിക്ക് അയ്യപ്പനെ കാണണ്ട, വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു പോകാം, ഭയങ്കര ക്ഷീണം, വയറു വേദന എടുക്കുന്നു, എന്താണ് ചെയ്യണ്ടതെന്നു അറിയാത്ത അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. ആരോട് പറയാന്‍, എന്ത് പറയാന്‍. കുടിക്കാന്‍ കൊണ്ട് വന്ന വെള്ളം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവസാനം അയ്യപ്പ ഭക്തര്‍ വന്നു ചോദിച്ചു തുടങ്ങി എന്തിനാണ് മാളികപ്പുറം കരയുന്നതു? കുറച്ചു പേര് വന്നു അവരുടെ കൈയില്‍ ഉള്ള വെള്ളം, ബിസ്‌ക്കറ്റ്, ഗ്ളൂക്കോസ് കൊടുത്തു. പക്ഷെ അവള്‍ വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ പൊലീസുകാരെ കണ്ടതോട് കൂടെ അവള്‍ക്കു പേടിയുമായി.

നീലിമല ടോപ്പില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും നിരഞ്ജന തളര്‍ന്നിരുന്നു. വഴിയില്‍ പോകുന്ന സ്വാമിമാര്‍ എല്ലാം ഇവളെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വെള്ളവുമില്ല, കടകളുമില്ല, ടോയ്ലറ്റ് സംവിധാനങ്ങളും ഇല്ല. അവസാനം അപ്പാച്ചിമേട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും തളര്‍ന്നു കിടപ്പായി. ഞാന്‍ അവിടെയുള്ള മെഡിക്കല്‍ സെന്ററില്‍ പോയി ഡോക്ടറെ കണ്ടു. കാലിന്മേല്‍ പോള വന്നു പൊട്ടിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഡോക്ടര്‍ വളരെയധികം സഹായിച്ചു; വലിയ കാര്യം എന്താണെന്ന് വച്ചാല്‍ കുടിക്കാന്‍ നല്ല ചൂടുള്ള വെള്ളം അവിടെ നിന്നും കിട്ടി. ഒരു വിധത്തില്‍ മരക്കൂട്ടം വരെ എത്തി. അപ്പോഴേക്കും കാല്‍ പാദത്തില്‍ കെട്ടുണ്ടായിരുന്നു. മരക്കൂട്ടത്തില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെയും തടസം, സാധാരണ പോകുന്ന വഴിയില്‍ വിടുന്നില്ല. അവസാനം ഒരു ഹോട്ടല്‍ ഇടത്തെ ഭാഗത്തുണ്ടായിരുന്നു; അവിടെ ഭക്ഷണം കഴിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞതു കൊണ്ട് പോലീസുകാര്‍ വിട്ടു.

ആ ഹോട്ടല്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരുമിച്ചു സ്വര്‍ഗം കിട്ടിയ അവസ്ഥയായിരുന്നു; കടക്കാരുടെ സകല കണ്ട്രോളും പോയിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ കിട്ടിയതൊക്കെ (കഞ്ഞി, കടല്‍) എടുത്തു കഴിച്ചു അവസാനം ബില്ലും കൊടുത്തു വന്നപ്പോള്‍ വീണ്ടും പോലീസ് തടഞ്ഞു, പിന്നെ എന്തോ എന്റെ കാലിലെ കേട്ട് കണ്ടിട്ടോ അല്ലെങ്കില്‍ നിരഞ്ജനയുടെ മുഖം കണ്ടിട്ടോ പോലീസുകാര്‍ വിട്ടു. അഞ്ചരയോടെ നടപന്തലില്‍ എത്തി. ഈ പറയുന്ന വഴികളില്‍ എല്ലാം മീഡിയ ടീം നിരഞ്ജനയെ ഫോക്കസ് ചെയ്തിരുന്നു. പതിനെട്ടാം പടി തൊട്ടു വഴങ്ങി തൊഴാനും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവിടെ നിന്നും വീണ്ടും തുടങ്ങി. അവിടെ താമസിക്കാന്‍ പാടില്ല, നെയ്യഭിഷേകത്തിനു ടോക്കണ്‍ ഇല്ല. ഹോട്ടല്‍ ഇല്ല, ടോയ്ലറ്റ്, ബാത്ത്റൂം ഇല്ല. കുടിക്കാന്‍ വെള്ളം ഇല്ല. ശരിക്കും വെറുക്കപ്പെട്ട നിമിഷങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്. അവസാനം കിടക്കാന്‍ പെരുവഴി ആയ അവസ്ഥയാണ്; മനസ്സില്‍ സങ്കടം ഉണ്ടായില്ല, കാരണം ഞാന്‍ മാത്രമല്ല വഴിയില്‍ കിടക്കുന്നതു; കുറെ അമ്മമാരും, മക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരെ നോക്കുമ്പോള്‍ സഹതാപം അല്ലാതെ വേറെ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

അങ്ങിനെ അവസാനം ഒരാളെ കിട്ടി. അതും ആള്‍ എന്തോ രഹസ്യമായി സ്വാമി വിരി തരാം; അഭിഷേകം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ ഇവിടെ നിന്നും പോകണം, നില്ക്കാന്‍ പാടില്ല, കുളിമുറിയോ, കക്കൂസോ സൗകര്യം ചോദിക്കരുത്. എങ്ങിനെയെങ്കിലും ഉറങ്ങിയാല്‍ മതിയെന്ന അവസ്ഥയില്‍ എല്ലാം സമ്മതിച്ചു. അങ്ങിനെ വിരി എടുത്തു. അങ്ങിനെ കുളിക്കാന്‍ ഉള്ള സ്ഥലവും, കക്കൂസും അന്വേഷിച്ചു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി; കാല്‍ ആണെങ്കില്‍ ഒരു മാതിരി വേദനയും. എങ്ങിനെയെക്കെയോ രാത്രി പോലീസ് ക്യാമ്പിന്റെ അടുത്തുള്ള സ്ഥലത്തു ഉള്ള കുളിമുറിയും, കക്കൂസും കണ്ടു പിടിച്ചു. അവിടെ വെള്ളമില്ല. പൈപ്പില്‍ നിന്നും കുറച്ചു വെള്ളം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ബക്കറ്റ് ഇല്ല, കപ്പ് ഇല്ല. വെള്ളമെടുക്കാന്‍ കുടി വെള്ളത്തിന്റെ കുപ്പി ആരോ മുറിച്ചു വച്ചിരുന്നു. അത് സഹായമായി. അങ്ങിനെ അവസാനം തിരിച്ചു വിരിയുടെ അവിടെ എത്തിയപ്പോള്‍ നിരഞ്ജന ഉറങ്ങി. ക്ഷീണം അത്രക്കുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ മനസ്സില്‍ അപ്പോള്‍ വേദനിച്ചതു ഒന്നും രാത്രി കഴിക്കാന്‍ കൊടുക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല എന്നതായിരുന്നു. ഒരു ഭാഗം ആശ്വാസം എന്തെന്നാല്‍, കഴിക്കാതിരുന്നാല്‍ ടോയ്ലെറ്റില്‍ പോകേണ്ടി വരില്ല എന്നുമായിരുന്നു. ആവശ്യമുള്ള കടകള്‍ ഒന്നും ഇല്ല. അങ്ങിനെ പത്തരയോടെ ഉറങ്ങി. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു കുളിക്കാന്‍ നിന്നില്ല. പല്ലു തേക്കാനും അറക്കും. ഒരു വിധത്തില്‍ സന്നിധാനത്തും നിന്നും ഇറങ്ങി.

ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ചെരുപ്പ് വാങ്ങി ഇട്ടു മല ഞാന്‍ ഇറങ്ങി. നിരഞ്ജനയോട് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അവള്‍ക്കു വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു. അവളുടെ കാല്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് വിഷമം ആയി, ഞാന്‍ ചെരുപ്പ് ധരിച്ചും, അവള്‍…..

ആ കൊച്ചു പാദങ്ങള്‍ക്ക് ഇനിയും മല ചവിട്ടാന്‍ സാധിക്കട്ടെ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു കൊണ്ട്…..

പമ്പയില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ബസ്സും പണി തന്നു… അതെന്തായാലും എഴുതുന്നില്ല….