കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം അതിവൃഷ്ടി കാരണം കേരളം നേരിട്ട പ്രളയമായിരുന്നു മനുഷ്യനൈ അമ്പരിപ്പിച്ചതെങ്കില്‍ ഇത്തവണ മഴിയില്ലായ്മ മൂലം തമിഴ്നാട് നേരിട്ട ജലദൗര്‍ലഭ്യമായിരുന്നു ആശങ്കയുണര്‍ത്തിയ കാഴ്ച്ച. കുടിവെള്ളമില്ലാതെ ജനംവലയുന്ന കാഴ്ച്ച ചെന്നൈ എന്ന മെട്രോനഗരത്തിലാണ് നാം കണ്ടത്. ജനസംഖ്യാവര്‍ധനവിനൊപ്പം ഇന്ത്യ നേരിടുന്ന വളരെ ഗൗരവകരമായ പ്രശ്മാണ് ജലദൗര്‍ലഭ്യം. എല്ലാ കോണുകളിലും, ജലദൗര്‍ലഭ്യം വളരെ സാധാരണമായ ഒരു സംഭവമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ജല അപര്യാപ്തത ഒരു ജീവിതരീതിയാണെന്ന് വിശ്വസിച്ച് അതിന് അനുസൃതമായി ജീവിതശൈലി തന്നെ മാറ്റാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതരായിക്കഴിഞ്ഞു വടക്കേന്ത്യയിലെ ഗ്രാമവാസികള്‍. പക്ഷേ ഇപ്പോള്‍ മെട്രോ നഗരങ്ങളും കുടിവെള്ളം പോലുമില്ലാതെ അലയുമ്പോള്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ അടിയന്തരമായ ചില നടപടികള്‍ ഉണ്ടായേ തീരൂ എന്ന് ഭരണാധികാരികള്‍ക്കും ബോധ്യപ്പെടുകയാണ്.
കേന്ദ്ര ജല കമ്മീഷന്‍ 2017 ന്റെ കണക്കനുസരിച്ച് ഇന്ത്യയില്‍ ഏകദേശം 4000 ട്രില്യണ്‍ ലിറ്റര്‍ ശുദ്ധജലമാണ് മഴയില്‍ നിന്ന് ലഭിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ അതില്‍ 1123 ട്രില്യണ്‍ ലിറ്റര്‍ ജലസ്രോതസ്സുകള്‍ മാത്രമേ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഉപയോഗിക്കാന്‍ കഴിയൂ. രാജ്യത്തെ നിലവിലെ ഉപഭോഗം ഏകദേശം 581 ട്രില്യണ്‍ ആണ്. ഭൂഗര്‍ഭജലത്തിന്റെ ഉപയോഗത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് ദശകങ്ങളില്‍ വന്‍വര്‍ദ്ധനവ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്, ഭൂപ്രകൃതിയും ഉപരിതല ജലം വിതരണം ചെയ്യുന്നതിലെ അപാകതയുമാണ് ജലദൗര്‍ലഭ്യത്തിന്റെ കാരണങ്ങളില്‍ ഒന്ന്. ഔദ്യോഗിക കണക്കുകള്‍ പ്രകാരം ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളില്‍ 70-80 ശതമാനവും നഗരപ്രദേശങ്ങളില്‍ 60-65 ശതമാനവും ഭൂഗര്‍ഭജലമാണ് നല്‍കുന്നത്. ദൗര്‍ലഭ്യം മാത്രമല്ല ഗുണനിലവാരമില്ലായ്മയും കുടിവെള്ളപ്രശ്നം രൂക്ഷമാക്കുന്നതാണ്. ജലത്തിലെ ആര്‍സെനിക്, ഫ്ലൂറൈഡ്, നൈട്രേറ്റ് എന്നിവയുടെ സാന്നിധ്യം പ്രതിസന്ധി രൂക്ഷമാക്കുന്നതാണ്.
ഇന്ത്യയില്‍, ഇതുവരെ നടപ്പിലാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച ഉപരിതല ജലത്തിന്റെ വിതരണ മാനേജ്മെന്റ് തൃപ്തികരമായ ഫലങ്ങള്‍ നല്‍കിയിട്ടില്ല. മറുവശത്ത്, നിരവധി ജല ഉപയോക്താക്കളുടെ അസോസിയേഷനുകളും എന്‍ജിഒകളും ജലസ്രോതസ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതില്‍ വിവിധ തദ്ദേശീയ വികേന്ദ്രീകൃത രീതികള്‍ കൊണ്ടുവന്നു. ഈ തന്ത്രങ്ങള്‍ ഒരു പരിധി വരെ ഉദ്ദേശിച്ച് ഫലങ്ങള്‍ നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, ജല സുരക്ഷയുടെ ആവശ്യമായ ലക്ഷ്യം നേടാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. സുരക്ഷിതവും ശുദ്ധവുമായ വെള്ളം ലഭ്യമാക്കുക എന്നത് സര്‍ക്കാരിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഇന്ത്യയിലെ നിലവിലെ നിയമങ്ങള്‍ ഭാഗികവും പ്രദേശികവുമായതിനാല്‍ ജലത്തിന്റെ കാര്യക്ഷമമായ ഉപയോഗത്തിന് പ്രോത്സാഹനങ്ങള്‍ നല്‍കുന്നില്ല. ജലം തീര്‍ച്ചയായും ഒരു ജീവരക്തമാണ്, എന്നിരുന്നാലും, ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശത്തിന് കീഴില്‍ വരുന്ന ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 21 അനുശാസിക്കുന്ന മൗലികാവകാശം വളരെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്.
ജലസ്രോതസ്സുകളെ സംസ്ഥാന വിഷയമായി ഇന്ത്യ കണക്കാക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഭൂഗര്‍ഭജലത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഭൂവുടമസ്ഥാവകാശ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ പൊതുവായ നിയമ സമീപനമാണ് ഇന്ത്യ സ്വീകരിച്ചത്. തന്റെ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള ഭൂമിയില്‍ ഒഴുകുന്ന ജലസ്രോതസ്സുകളില്‍ സമ്പൂര്‍ണ്ണ അധികാരം നേടുന്നതിന് വ്യക്തികളെ സഹായിക്കുന്നതാണ് ഈ നിയമം. ഒരു മാതൃകാ ബില്ലിലൂടെ ഇതില്‍ നിയന്ത്രണം കൊണ്ടുവരാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും പരിമിതമായ വിജയമാണ് നേരിട്ടത്. നിലവിലുള്ള അവ്യക്തമായ നിയമങ്ങള്‍ രാജ്യത്ത് ഗുരുതരമായ ദുരന്തത്തിന് കാരണമായിട്ടുണ്ട്, ഇത് സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയിലെ വളര്‍ച്ചയെയും തടസ്സപ്പെടുത്തും. ഇത്തരം പുരാതന നിയമങ്ങള്‍ ജലസ്രോതസ്സുകളെ ഇല്ലാതാക്കുക മാത്രമല്ല, ഭൂരഹിതര്‍ക്കും ദരിദ്രര്‍ക്കും ദുര്‍ബലര്‍ക്കും ഉള്ള ജലത്തിന്റെ അവകാശത്തെ അവഗണിക്കുകയും കൂടി ചെയ്യുന്നവയാണ്.
ഭൂവുടമസ്ഥനുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഭൂഗര്‍ഭജലത്തിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ അവകാശം എടുത്തുകളയേണ്ടത് അടിയന്തിരമായ ആവശ്യമാണ്. വാസ്തവത്തില്‍, ഭൂഗര്‍ഭജലത്തെ സ്വകാര്യ വിനിയോഗത്തില്‍ നിന്ന് പുറത്തുകൊണ്ടുവന്ന് പൊതുസ്വത്തായി കണക്കാക്കണം. ഗ്രാമീണ, നഗര ഉപഭോക്താക്കള്‍ക്കായി വ്യത്യസ്ത നയങ്ങള്‍ സ്വീകരിക്കാനും ഉപരിതല ജലവിതരണം ശക്തിപ്പെടുത്തിയതിന് ശേഷം ഘട്ടംഘട്ടമായി മാറ്റം സ്വീകരിക്കാനും കഴിയും. ഉപരിതല ജലത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍, റിസോഴ്സ് കണ്‍കറന്റ് ലിസ്റ്റില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തേണ്ട അടിയന്തിര ആവശ്യമുണ്ട്, അത് മികച്ച ഉപയോഗത്തിന് സഹായിക്കും. എന്തായാലും പ്രകൃതിയെ പാടെ നശിപ്പിച്ചുള്ള നിര്‍മാണവും ജീവിതരീതിയുമെല്ലാം ജലസ്രോതസുകള്‍ വറ്റിവരളാനും നദികള്‍ ഇല്ലാതാക്കാനും മാത്രമേ ഉപകരിച്ചിട്ടുള്ളു. ഇതിനിടയില്‍ എല്ലാം കൈവിട്ടുപോകുമ്പോള്‍ യുക്തിപൂര്‍വ്വമായ മാനുഷിക ഇടപെടലുകള്‍ കൂടി ഇല്ലെങ്കില്‍ കുടിവെള്ളമില്ലാതെ തൊണ്ട വരണ്ട് മരിക്കാനാകും മനുഷ്യന്‍െ വിധി.
Post Your Comments