ആത്മഹത്യ ചെയ്താലോ എന്ന് വരെ ആലോചിച്ചു : ഭീതിജനകമായ ആ അവസ്ഥ പിന്നിട്ടതിനെ കുറിച്ച് ശ്രുതി നമ്പൂതിരി വെളിപ്പെടുത്തുന്നു

തിരുവനന്തപുരം : ആത്മഹത്യ ചെയ്താലോ എന്ന് വരെ ആലോചിച്ചു. ഭീതിജനകമായ ആ അവസ്ഥ പിന്നിട്ടതിനെ കുറിച്ച് ശ്രുതി നമ്പൂതിരി വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. പറഞ്ഞു വന്നത് ഏതൊരു മനുഷ്യനും ഉണ്ടാകാവുന്ന വിഷാദ രോഗത്തെ കുറിച്ചാണ്.

ഏതൊരു രോഗത്തേയും പോലും ശരിയായ സമയത്ത് ചികിത്സിക്കേണ്ടതും പരിഗണിക്കേണ്ടതുമായ രോഗം തന്നെയാണ് ഡിപ്രഷന്‍ അഥവ വിഷാദം. മറ്റുള്ള രോഗങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് രോഗിയുടെ മനസിനു രോഗം ബാധിക്കുന്നതിനാല്‍ പരിഗണന കുറച്ചു കൂടുതല്‍ നല്‍കേണ്ടതുണ്ട്. തനിക്കു ഡിപ്രഷനാണ് എന്ന് ലോകത്തോടു വിളിച്ചു പറയാന്‍ ആളുകള്‍ മടിച്ചിരുന്ന ഒരു കാലം കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ താന്‍ ഡിപ്രഷന് അടിമയാണ് എന്ന് ഉറക്കെ പറയാന്‍ പലരും തയാറാവുന്നു, മുന്നോട്ട് വരുന്നു. കടുത്ത ഡിപ്രഷനിലൂടെ കടന്നു പോയ തന്റെ മാനസീകാവസ്ഥ തുറന്നു പറയുകയാണ് ചാരുലത എന്ന് ഹ്രസ്വ ചിത്രത്തിലൂടെ ശ്രദ്ധേയ ആയ ശ്രുതി നമ്പൂതിരി. ഡിപ്രഷന്‍ രോഗികളെ പുഛിച്ചു തള്ളുന്നവര്‍ക്കുള്ള മറുപടിയാണ് ഈ കുറിപ്പ്.

ഇരുപത്തിയാറാം വയസ്സുമുതല്‍ ക്ലിനിക്കല്‍ ഡിപ്രഷന്‍ എന്ന രോഗാവസ്ഥയുടെ തീവ്രതയിലൂടെ കടന്നുപോവുന്ന ആളാണു ഞാന്‍. എന്റെ അറിവില്‍ അതിന് മുന്‍പും ഞാന്‍ സമാനമായ അവസ്ഥകളിലൂടെ കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്. അന്നൊന്നും അത് ഡിപ്രഷനാണ് എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്ന് മാത്രം. പൊതുവെ സിക്ലിക്കല്‍ സ്വഭാവമുള്ള എന്റെ രോഗാവസ്ഥ ആറുമാസത്തിലൊരിക്കല്‍ തീവ്രമാവും. ഇതോടൊപ്പം എല്ലാ മാസവും ഒരാഴ്ച്ചയോളം ഹോര്‍മോണുകളുടെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകള്‍ മൂലം പ്രീ-മെന്‍സ്ട്രുവല്‍ സിന്‍ഡ്രോം ആയും ഡിപ്രഷന്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാറുണ്ട്. ഇതുണ്ടാവുമ്പോള്‍ അങ്ങേയറ്റത്തെ മൂഡ് വേരിയേഷന്‍സിനൊപ്പം ക്രയിംഗ് സ്‌പെല്‍സ് (നിയന്ത്രിക്കാനാവാത്ത അലറിക്കരച്ചില്‍), അപസ്മാരം പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ആങ്ങ്‌സൈറ്റി അറ്റാക്‌സ്, അസഹ്യമായ തലവേദന, സന്ധിവേദന, ഈറ്റിംഗ് ഡിസോഡര്‍, ഉറക്കമില്ലായ്മ, അലസത, വായിലെ തൊലിയടര്‍ന്ന് പോവല്‍ ഇവയെല്ലാം അതിന്റെ മൂര്‍ദ്ധന്യാവസ്ഥയില്‍ തന്നെ അനുഭവിക്കാറുണ്ട്. ഇതിനേക്കാളേറെ അലട്ടിയിട്ടുള്ളത് ആത്മഹത്യാ പ്രവണതയാണ്.

എന്നെപ്പോലെ മറ്റ് ഡിപ്രഷന്‍ രോഗികള്‍ക്കും കാണും നാലും അഞ്ചും തവണ ആത്മഹത്യക്ക് ശ്രമിച്ച് പരാജയപ്പെട്ട ചരിത്രം. സാധാരണ ഡിപ്രഷന്‍ ഉള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ ഞാനൊരു മുറിക്കുള്ളില്‍ ദിവസങ്ങളോളം അടച്ചിരിക്കും. വിരുന്നുവരുന്നവരെ പോയിട്ട് വീട്ടിലുള്ളവരെപ്പോലും കാണാറില്ല. എന്റെ കുട്ടികളെ ശ്രദ്ധിക്കുക പോയിട്ട് അവര്‍ക്കൊരുമ്മ കൊടുക്കുവാന്‍ പോലും കഴിയാറില്ല. എനിക്കു മുന്‍പില്‍ കുമിഞ്ഞുകൂടുന്ന ചെയ്തു തീര്‍ക്കാന്‍ ബാക്കി വച്ച ജോലികള്‍ ഞാനെത്ര വലിയ പരാജയമാണെന്ന് എന്നെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. അതിനിടയില്‍ വ്യക്തിജീവിതത്തിലോ തൊഴിലിടത്തിലോ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന ചെറിയ അലോസരപ്പെടുത്തലുകള്‍ പോലും എന്നെ ആത്മഹത്യയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിപ്പിക്കാറുണ്ട്. അന്നേരം ഈ അസഹ്യമായ വേദനയില്‍ നിന്ന് മരണത്തിലൂടെയെങ്കിലും രക്ഷപ്പെടണം എന്നല്ലാതെ എനിക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുവാനുള്ള വിവേകം ഉണ്ടാവാറില്ല. അതെല്ലാ ഡിപ്രഷന്‍ രോഗികളുടെയും ഈ രോഗാവസ്ഥ മൂലമുള്ള നിസ്സഹായതയാണ്, പരാജയമോ തോന്നിവാസമോ അല്ലെന്നോര്‍ക്കണം. കഴിഞ്ഞ ഒന്‍പത് വര്‍ഷത്തിനിടയ്ക്ക് ലമോട്രജന്‍, ഫ്‌ളൂപ്പെന്റിസോള്‍, സെര്‍ട്രലിന്‍, വാള്‍പാറിന്‍, ഡ്യൂലക്‌സിറ്റിന്‍, ലിതിയം തുടങ്ങി പല ആന്റി ഡിപ്രസന്റ്‌സ്, ആങ്ങ്‌സൈറ്റി റിപ്പല്ലന്റ്‌സ് എന്നിവ ഉപയോഗിയിച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാന്‍.

ഒന്നിനും ഒരു പരിധിയില്‍ കൂടുതല്‍ രക്ഷിക്കാനായിട്ടില്ല. ചില ആയുര്‍വേദ – ഹെര്‍ബല്‍ മരുന്നുകളും പരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒടുവില്‍ കുറച്ചെങ്കിലും ആശ്വാസം കണ്ടെത്തിയത് ഈസ്ട്രജനിലൂടെ ആയിരുന്നു. ഈസ്ട്രജന് ട്യൂമര്‍ ത്രെട്ട് ഉണ്ട് എന്നറിഞ്ഞിട്ടും കുറച്ചു കാലം ഉപയോഗിച്ചു. ഈ വേദന അത്രമാത്രം അസഹനീയമായിരുന്നു എന്നത് തന്നെ കാരണം. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഈസ്ട്രജന്‍ റെസിസ്റ്റന്‍സ് ഡെവലപ്പ് ചെയ്തു തുടങ്ങി. പഴയ പോലെ ഫലം കാണാതായിത്തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഈസ്ട്രജനും നിര്‍ത്തി.

ഇപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഡിപ്രഷനോട് പൊരുതുന്നു. ഈ അവസ്ഥ എത്രമാത്രം ഭീതിജനകമാണെന്ന് പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവില്ല. ഡിപ്രഷന് മറ്റു പല ഫിസിക്കല്‍ രോഗാവസ്ഥകളെപ്പോലെ ഗ്ലാമറില്ല. ആ വാക്ക് പറയുന്നവര്‍ക്ക് പലര്‍ക്കും നാണക്കേടാണ്. കേള്‍ക്കുന്നവര്‍ക്ക് പരിഹാസവും. ഇത് മറ്റു രോഗങ്ങളെപ്പോലെ ഒരു രോഗമാണെന്നുള്ള അറിവില്ലായ്മ തന്നെയാണ് ഇതിന് കാരണം. മറ്റു പല രോഗാവസ്ഥകളിലൂടെ കടന്നു പോവുന്നവര്‍ക്ക് കിട്ടുന്ന പരിഗണനയുടെ ഒരു ശതമാനം പോലും ഒരു ഡിപ്രഷന്‍ രോഗിക്ക് കിട്ടിയെന്ന് വരില്ല. ഈ രോഗം രോഗിയുടെ തെറ്റായും താന്തോന്നിത്തരമായും എസ്‌കേപിസമായുമെല്ലാം പലരും കണ്ടേക്കാം..

ഈ അവസരത്തില്‍ വീട്ടില്‍ വരുന്ന അതിഥികളോട് വീട്ടിലുള്ളവര്‍ പറയും ‘ശ്രുതിക്ക് തലവേദനയാണ്. കിടക്കുകയാണ്’.. ഡിപ്രഷനാണെന്ന് തുറന്നുപറയാനുള്ള പേടി. അഥവാ പറഞ്ഞാല്‍ കേള്‍ക്കുന്നവര്‍ അതിനെ എങ്ങിനെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുമെന്നുള്ള ഭയം. ആരുടെയോ വാളില്‍ വായിച്ചതു പോലെ, രോഗിയുടെ മരണം വരെ ഡിപ്രഷന്‍ പലര്‍ക്കും ഒരു രോഗമല്ല, അത് അനുഭവിക്കുന്നവന്റെ/വളുടെ തോന്നിവാസമാണ്. I am not ashamed of calling myself a depression patient. The word has a lot of stigma attached to it. However, it is an illness, just like any other physical illnesses. ഈ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍, ‘നിനക്കൊക്കെ എന്തിന്റെ കുറവാണ് ? അവനവന്റെ ചുമതലകളില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള അടവാണിതൊക്കെ’ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് വീണ്ടും വീണ്ടും ആത്മഹത്യയിലേക്ക് തള്ളിവിടുന്നവരോട് – ഒരിക്കലെങ്കിലും ഡിപ്രഷന്റെ തീവ്രത അനുഭവിക്കാത്തവര്‍ക്ക് ഇതൊരു രോഗമാണെന്നു പോലുമുള്ള തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടായെന്ന് വരില്ല. ഡിപ്രഷനോളം വലിയ ക്രൂരതയാണ് നിങ്ങളുടെ ദയയില്ലാത്ത വാക്കുകള്‍.