കണ്ണില്ലാതെ മരിച്ച കുട്ടി

കവിത / സബ്ജു ഗംഗാധരന്‍ 
പറങ്കിമാം തോപ്പിൽ
മുട്ടോളം ഉയരമുള്ള നാരകത്തിന്റെ ചോട്ടിൽ
അടക്കം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്
കണ്ണില്ലാതെ മരിച്ച കുട്ടിയാണ്.

മരിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖം
വരണ്ടു പൊട്ടിയിരുന്നു .

പൊട്ടൽക്കീറിലൂടെ
ചുടുരേണുക്കൾ മുളച്ചുപൊന്തി
നാരകം പൂവിടുമ്പോൾ
‘അമ്മ
അടുപ്പെരിയുന്ന പുകകൊണ്ട് കരയുന്നു.

വരണ്ട കുട്ടി

ചാണകത്തിണ്ണയിൽ വെയിൽ പരക്കുമ്പോൾ
ചെമ്പരത്തിച്ചോട്ടിൽ
കൊത്തങ്കല്ലുരുട്ടുന്ന അവൾ
ആകാശം നോക്കി നെറ്റി ചുളിക്കുന്നു

ദൂരത്തുമാറി നിൽക്കുന്ന
വെയിലവളെ തൊടാനായുന്നു…

കാറ്റുവീശുന്ന പുകലപ്പടത്തിനപ്പുറം
ഉയരത്തിൽ നിന്ന് വീണലയ്ക്കുന്ന –
നദിവരെ അകലമിട്ട
മൺവഴിയാണ്
പോയകാലത്തിന്റെ
വരമ്പുകളുടെ
അറ്റം

പണ്ടൊരിക്കൽ

കല്ലുറപ്പുള്ള മണ്ണിന്റെ മണം പേറി
ഒരു കാറ്റ്
അവളെത്തേടി വരുന്നു

മുത്തോളം തിളക്കമുള്ള
അവളുടെ കൊത്തംകല്ലുകളിളകുന്നു

വരണ്ട മുടികൊരുത്ത
തൊങ്ങലുകളിൽ
കാറ്റുപിടിക്കുന്നു

നാരകപ്പടർപ്പിന്റെ
ചില്ലമേൽ
നദിയവളെ തൊടുമ്പോൾ

വരണ്ട കുട്ടി ചിരിക്കുന്നു.